به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از کریتیوپن، شاید در بسیاری از فرهنگ‌ها گوشه‌گیری نوعی افسردگی تفسیر و تعبیر می‌شود که بسیاری از روان‌شناسان افراد را از آن پرهیز می‌کنند و ایجاد چنین حالتی برای اکثر افراد معمول جوامع توصیه نمی‌شود، ولی اسکات هیل نویسنده آمریکایی و مددکار اجتماعی مرکز روان شناسی دانشگاه اوهایو این گوشه‌گیری را به شدت برای نویسنده‌ها توصیه می‌کند. وی اعتقاد دارد گوشه‌گیری نه تنها برای نویسندگان ضرری ندارد، بلکه به افزایش خلاقیت آن‌ها در خلق آثار ادبی کمک می‌کند.
 
اسکات هیل که پیش از این هفت رمان منتشر کرده و در حال نوشتن هفتمین رمانش است در یادداشتی به مزیت گوشه‌گیری اینگونه اشاره می کند که همیشه تاریکی و انزوا بد نیست. خودانعکاسی واژه‌ای است که اسکات برای نویسنده‌ها توصیه می‌کند به طوری که آن‌ها می‌توانند در خلوت و انزوا به این پدیده دست یابند. وقتی نویسنده نتواند تنهایی افراطی را تجربه کند نمی‌تواند احساسات درونی خود را روی کاغذ پیاده کند. نویسندگی معماری کلمات است و وقتی این معماری قرار است شخصیت‌های انسانی با آن همه پیچیدگی را در قالب یک داستان یا رمان روی کاغذ پیاده کند نیاز به تصویری وجود دارد که تنها با خودانعکاسی به دست می‌آید.
 
اسکات می‌‌نویسد: گوشه‌گیری و عمیق شدن در احساسات توسط نویسنده همه شخصیت‌های داستان را با وجود درها و پنجره‌های بسته به درون اتاق دعوت می‌کند. در گوشه تنهایی نویسنده با شخصیت‌های داستان خود همراه است و به خوبی می‌داند که خلق این شخصیت‌ها را نمی‌توان در محیط بیرون پر از سر و صدا پیدا کرد. بهتر است ذهن خود را از طوفان‌های پرهیاهو خالی کنید و به آسمانی صاف پناه ببرید چون در این صورت است که خواهید توانست روشنایی آفتاب را تماشا کنید. تنهایی و انزوا و یا همان گوشه‌گیری برای افراد معمولی جامعه مضر است، ولی به نظر می‌رسد تجربه ثابت کرده برای نویسندگان یک ضرورت اجتناب ناپذیر است.